नेपाली युवा विदेशिनु रहर होइन बाध्यता
नेपाली युवा विदेशिनु रहर होइन, बाध्यता बनेको छ — र राज्य यसबारे निष्क्रिय, निरीय र मौन देखिनु नै सबैभन्दा दुःखद पक्ष हो।
राज्य किन मौन छ ?
१। बेरोजगारी र अस्थिर अर्थतन्त्र
देशभित्र उत्पादन, उद्योग र रोजगारी सिर्जना गर्ने स्पष्ट दीर्घकालीन नीति राज्यसँग छैन। नारा धेरै छन्, कार्यान्वयन शून्य।
२। वैदेशिक रोजगारीलाई ‘विकल्प’ होइन ‘मुख्य नीति’ बनाइयो
सरकारले युवा रोक्ने नीति बनाउनुको सट्टा रेमिट्यान्समा अर्थतन्त्र टिकायो। युवालाई देशमै उपयोग गर्ने सोच कहिल्यै प्राथमिकतामा परेन।
३। दलाल र म्यानपावर माफियासँग राजनीतिक साँठगाँठ
युवा विदेश पठाउने नाममा ठगिने संरचना राज्यले नदेखेको होइन—देखेर पनि नदेखेझैँ गरिएको हो। किनकि धेरै राजनीतिक शक्ति यसैबाट फाइदा लिइरहेका छन्।
४। कमजोर कूटनीति र श्रम सुरक्षा
विदेशमा नेपाली श्रमिक ठगिँदा, मर्दा, अपमानित हुँदा पनि हाम्रो दूतावास र सरकार औपचारिक विज्ञप्तिभन्दा अघि बढ्दैन।
५। जवाफदेही शासनको अभाव
युवा देश छोड्नु ‘डाटा’ बन्यो, पीडा होइन। संसद्, सरकार, मन्त्रालय—कसैको एजेन्डामा युवाको वास्तविक दुःख छैन।
यसको परिणाम
– देश मानव संसाधनविहीन हुँदैछ
– परिवार टुक्रिँदैछ
– युवा आक्रोशित र निराश हुँदैछन्
– राज्यप्रति विश्वास समाप्त हुँदैछ
समाधान के हो ?
यो केवल नीति परिवर्तनले होइन, राजनीतिक संस्कार परिवर्तनले सम्भव हुन्छ।
– युवालाई निर्णय प्रक्रियामा ल्याउने
– वैदेशिक रोजगारीलाई सुरक्षित र मर्यादित बनाउने
– देशभित्रै रोजगारी सिर्जना गर्ने बाध्यकारी नीति
– दलाल–माफियामाथि कठोर कारबाही
– विदेशमा रहेका युवाका लागि बलियो कूटनीतिक संरक्षण
त्यसैले आज सचेत युवा राजनीतिक चेतनासहित परिवर्तनको सोच बोकेर प्रतिस्पर्धामा आउनु आवश्यक छ। जय देश
संजिब गुरुङ्ग